ΕΝΑ E MAIL ΠΟΥ ΕΛΑΒΑ, ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΑ.
Η τόση σιγουριά μας.
Ότι ξέρουμε πολλά, τα σωστά, τα καλύτερα.
Κάτι σαν την εποχή του Χριστού, που οι περισσότεροι Τον απέρριψαν,
ενώ έλεγαν ότι Τον περίμεναν ως Σωτήρα.
Κι όταν ήρθε, έλεγαν τόσα εις βάρος Του.
Διότι δεν ταίριαζε ο Χριστός της φαντασίας τους,
με τον αληθινό που είχαν δίπλα τους.
Αυτός μίλαγε με όλους, αυτοί ήταν ηθικιστές και Τον απέρριπταν.
Τον ήθελαν μόνο με τους καθαρούς κι εκλεκτούς.
Αυτοί έλεγαν ότι η αμαρτωλή πρέπει να λιθοβοληθεί, Αυτός είπε ότι πρέπει να συγχωρηθεί και να αγαπηθεί.
Αυτοί μίλαγαν ευπρεπώς, μα εντελώς υποκριτικώς,
ενώ ο Χριστός έκανε παρέα με τελώνες, αμαρτωλούς, περιθωριακούς,
αναρχικούς, ¨των εξαρχείων¨...
Και σήμερα, κάτι παρόμοιο.
Κάποιοι δεν αντέχουν κανένα άνοιγμα στο νου τους.
Βλέπουν παντού να μυρίζει κάτι αμαρτωλό, βρώμικο ή πρόστυχο.
Όλα τούς φαίνονται επικίνδυνα, αφορμές πειρασμού και πτώσης.
Διαβάζουν το Ευαγγέλιο για να βρουν πού γράφει ¨μη¨,
ή για να εντοπίσουν μια θεία τιμωρία,
ώστε να κρύψουν πίσω απ’ αυτά, τη δική τους σκληροκαρδία.
Πολεμούν μονίμως κάποια θέματα, και δεν ξέρουν ότι με τον τρόπο αυτό
φανερώνουν ότι κατά βάθος αυτά σκέφτονται διαρκώς οι ίδιοι.
Εμμονές.
Ακούνε για κάποιες αμαρτίες και σοκάρονται απίστευτα,
ενώ η αλήθεια είναι ότι αυτά ή παρόμοια καίνε και τους ίδιους.
Μα κάνουν τους ανήξερους.
Δεν αντέχουν την παραδοχή.
Δεν μπορούν την αυτογνωσία.
Κι αναρωτιέται ένα νέο παιδί: καλά, γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός;
Είμαστε μαθητές Εκείνου;
Ζούμε το κλίμα Του;
Την ατμόσφαιρα του ήθους Του;
Την αγάπη Του;
Την ενότητά Του;
Την αλλαγή που φέρνει η Χάρη Του μέσα μας;
Δεν είναι ερωτήματα αυτά.
Είναι μαχαιριές, που δεν ξέρεις από πού να πρωτομαζέψεις τα αίματα..
Στάζει από παντού το Σώμα του Χριστού.
Ώρα Ελλάδος: Νικ ο Κλοκ
Ο κόσμος πορεύεται χωρίς εμάς, μας αγνοεί...
Εν μέρει, ίσως, δικαίως..
π. Ανδρέας Κονάνος
ΕΝΑ E MAIL ΠΟΥ ΕΛΑΒΑ, ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΑ.
Η τόση σιγουριά μας.
Ότι ξέρουμε πολλά, τα σωστά, τα καλύτερα.
Κάτι σαν την εποχή του Χριστού, που οι περισσότεροι Τον απέρριψαν,
ενώ έλεγαν ότι Τον περίμεναν ως Σωτήρα.
Κι όταν ήρθε, έλεγαν τόσα εις βάρος Του.
Διότι δεν ταίριαζε ο Χριστός της φαντασίας τους,
με τον αληθινό που είχαν δίπλα τους.
Αυτός μίλαγε με όλους, αυτοί ήταν ηθικιστές και Τον απέρριπταν.
Τον ήθελαν μόνο με τους καθαρούς κι εκλεκτούς.
Αυτοί έλεγαν ότι η αμαρτωλή πρέπει να λιθοβοληθεί, Αυτός είπε ότι πρέπει να συγχωρηθεί και να αγαπηθεί.
Αυτοί μίλαγαν ευπρεπώς, μα εντελώς υποκριτικώς,
ενώ ο Χριστός έκανε παρέα με τελώνες, αμαρτωλούς, περιθωριακούς,
αναρχικούς, ¨των εξαρχείων¨...
Και σήμερα, κάτι παρόμοιο.
Κάποιοι δεν αντέχουν κανένα άνοιγμα στο νου τους.
Βλέπουν παντού να μυρίζει κάτι αμαρτωλό, βρώμικο ή πρόστυχο.
Όλα τούς φαίνονται επικίνδυνα, αφορμές πειρασμού και πτώσης.
Διαβάζουν το Ευαγγέλιο για να βρουν πού γράφει ¨μη¨,
ή για να εντοπίσουν μια θεία τιμωρία,
ώστε να κρύψουν πίσω απ’ αυτά, τη δική τους σκληροκαρδία.
Πολεμούν μονίμως κάποια θέματα, και δεν ξέρουν ότι με τον τρόπο αυτό φανερώνουν ότι κατά βάθος αυτά σκέφτονται διαρκώς οι ίδιοι.
Εμμονές.
Ακούνε για κάποιες αμαρτίες και σοκάρονται απίστευτα,
ενώ η αλήθεια είναι ότι αυτά ή παρόμοια καίνε και τους ίδιους.
Μα κάνουν τους ανήξερους.
Δεν αντέχουν την παραδοχή.
Δεν μπορούν την αυτογνωσία.
Κι αναρωτιέται ένα νέο παιδί: καλά, γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός;
Είμαστε μαθητές Εκείνου;
Ζούμε το κλίμα Του;
Την ατμόσφαιρα του ήθους Του;
Την αγάπη Του;
Την ενότητά Του;
Την αλλαγή που φέρνει η Χάρη Του μέσα μας;
Δεν είναι ερωτήματα αυτά.
Είναι μαχαιριές, που δεν ξέρεις από πού να πρωτομαζέψεις τα αίματα..
Στάζει από παντού το Σώμα του Χριστού.
Ώρα Ελλάδος: Νικ ο Κλοκ
Ο κόσμος πορεύεται χωρίς εμάς, μας αγνοεί...
Εν μέρει, ίσως, δικαίως..
π. Ανδρέας Κονάνος
Η τόση σιγουριά μας.
Ότι ξέρουμε πολλά, τα σωστά, τα καλύτερα.
Κάτι σαν την εποχή του Χριστού, που οι περισσότεροι Τον απέρριψαν,
ενώ έλεγαν ότι Τον περίμεναν ως Σωτήρα.
Κι όταν ήρθε, έλεγαν τόσα εις βάρος Του.
Διότι δεν ταίριαζε ο Χριστός της φαντασίας τους,
με τον αληθινό που είχαν δίπλα τους.
Αυτός μίλαγε με όλους, αυτοί ήταν ηθικιστές και Τον απέρριπταν.
Τον ήθελαν μόνο με τους καθαρούς κι εκλεκτούς.
Αυτοί έλεγαν ότι η αμαρτωλή πρέπει να λιθοβοληθεί, Αυτός είπε ότι πρέπει να συγχωρηθεί και να αγαπηθεί.
Αυτοί μίλαγαν ευπρεπώς, μα εντελώς υποκριτικώς,
ενώ ο Χριστός έκανε παρέα με τελώνες, αμαρτωλούς, περιθωριακούς,
αναρχικούς, ¨των εξαρχείων¨...
Και σήμερα, κάτι παρόμοιο.
Κάποιοι δεν αντέχουν κανένα άνοιγμα στο νου τους.
Βλέπουν παντού να μυρίζει κάτι αμαρτωλό, βρώμικο ή πρόστυχο.
Όλα τούς φαίνονται επικίνδυνα, αφορμές πειρασμού και πτώσης.
Διαβάζουν το Ευαγγέλιο για να βρουν πού γράφει ¨μη¨,
ή για να εντοπίσουν μια θεία τιμωρία,
ώστε να κρύψουν πίσω απ’ αυτά, τη δική τους σκληροκαρδία.
Πολεμούν μονίμως κάποια θέματα, και δεν ξέρουν ότι με τον τρόπο αυτό φανερώνουν ότι κατά βάθος αυτά σκέφτονται διαρκώς οι ίδιοι.
Εμμονές.
Ακούνε για κάποιες αμαρτίες και σοκάρονται απίστευτα,
ενώ η αλήθεια είναι ότι αυτά ή παρόμοια καίνε και τους ίδιους.
Μα κάνουν τους ανήξερους.
Δεν αντέχουν την παραδοχή.
Δεν μπορούν την αυτογνωσία.
Κι αναρωτιέται ένα νέο παιδί: καλά, γι’ αυτό ήρθε ο Χριστός;
Είμαστε μαθητές Εκείνου;
Ζούμε το κλίμα Του;
Την ατμόσφαιρα του ήθους Του;
Την αγάπη Του;
Την ενότητά Του;
Την αλλαγή που φέρνει η Χάρη Του μέσα μας;
Δεν είναι ερωτήματα αυτά.
Είναι μαχαιριές, που δεν ξέρεις από πού να πρωτομαζέψεις τα αίματα..
Στάζει από παντού το Σώμα του Χριστού.
Ώρα Ελλάδος: Νικ ο Κλοκ
Ο κόσμος πορεύεται χωρίς εμάς, μας αγνοεί...
Εν μέρει, ίσως, δικαίως..
π. Ανδρέας Κονάνος
